13 marca (niedziela)//godz. 19:00
Teatr KANA//„Projekt: Matka”
ADAPTACJA I REŻYSERIA: Mateusz Przyłęcki
SCENARIUSZ na podstawie tekstów z bloga „Macierzyństwa bez lukru”: Bajki (radziecki-termos.blog.pl.), Małgorzaty Dawid-Mróz (manufaktura-radosci.pl), Moniki Grudzień (fjakfrustratka.blogspot.com), Dagmary Klein (la-terra-del-pudding.blogspot.co.uk),
Pierwszej Żony (pierwsza-zona.blog.pl), Agnieszki Sujaty (z książki "Huśtawka")
oraz z blogów: Aleksandry Michalak (matkasanepid.pl), Mamy Rysiowej (krystyno-nie-denerwuj-matki.blog.pl) i innych.
MUZYKA: Andrzej Bonarek. Piosenka (do tekstu Mamy Rysiowej): Konrad Cwajda. Rap inspirowany wierszem Hollie McNish “Embarrassed": Piotr Starzyński, Mateusz Przyłęcki
na podstawie tłumaczenia Grzegorza Czuchaja.
RYSUNKI: Gustaw Grygier
ANIMACJE: Piotr Starzyński
REALIZACJA I MONTAŻ FILMU: Krzysztof Sanecki
REŻYSERIA ŚWIATEŁ: Tomasz Grygier
OBSADA: Bibianna Chimiak, Marta Giers-Sanecka, Karolina Sabat
REALIZACJA: Teatr Kana
ZDJĘCIA: Piotr Nykowski „Poza okiem”
PREMIERA: wrzesień 2014 r.
Projekt: MATKA to przewrotna, pełna ironii i poczucia humoru opowieść o młodych matkach, odkrywających jasne i „ciemne” strony macierzyństwa, uroki i trudności bycia mamą, opowieść o ich zmaganiach z samym sobą i otaczającym światem, z wyobrażeniami i oczekiwaniami na temat bycia dobrą mamą. Czy dobra, kochająca mama może sobie pozwolić na chwile słabości? Czy może czuć się bezradna i zagubiona, wściekła i sfrustrowana? Czy ma prawo wyrażać swoje emocje? W spektaklu chcemy się też przyjrzeć temu, jak młode mamy funkcjonują w naszym społeczeństwie. Czy mają przestrzeń i warunki do swobodnego wyrażania siebie i realizacji swoich potrzeb (poruszamy na przykład temat karmienia piersią w miejscu publicznym)? Czy państwo wspiera je w opiece nad dziećmi i w powrocie do pracy?
Na dobrą sprawę mówią o banalnych rzeczach z życia matek. A jednak tych monologów nad wrzeszczącym maluchem "z syndromem Blaszanego Bębenka" (bohater powieści Guntera Grassa umie krzyczeć tak głośno, że szyby pękają wokół), matki obciążonej zakupami, matki goniącej z pracy do pracy – chce się słuchać. Bo to spektakl z matczynych trzewi. Bo blogi mają swoją autentyczność, ich autorki piszą je nocami, w tych krótkich chwilach, kiedy dzieci na trochę zasną.
Ewa Podgajna, „Gazeta Wyborcza”
Teatr Kana powstał w 1979 roku z inicjatywy Zygmunta Duczyńskiego – zmarłego w 2006 roku reżysera i inicjatora wielu przedsięwzięć grupy. Początkowo zespół działał jako teatr studencki, potem stopniowo uzyskiwał coraz większą dojrzałość artystyczną i samodzielność organizacyjną. Od momentu powołania zespołu Zygmunt Duczyński wraz z teatrem zrealizował między innymi: Spektakl (1979 r.), Abaddon (1981 r.), Księgę o życiu, śmierci i twórczości Osipa Mandelsztama (1982 r.), przedstawienie uliczne Bezsenność (1987 r.), Moskwę-Pietuszki (1989 r.), Noc (1993 r.), Szlifierów nocnych diamentów (1997 r.), J.P. odkrywa Amerykę (2000), Rajskiego ptaka (2000 r.) czy Miłość Fedry (2002 r.). Przełomowe dla istnienia Kany znaczenie miały dwa przedstawienia na podstawie twórczości Wieniedikta Jerofiejewa: Moskwa–Pietuszki (1989 r.) i Noc (1993 r.), który to spektakl zdobył w 1994 roku nagrody First Fringe i Critics Award na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu. Zespół wielokrotnie brał udział i zdobywał nagrody we wszystkich ważniejszych festiwalach teatrów poszukujących i festiwalach sztuki zarówno w kraju, jak i poza jego granicami (w Ameryce, Japonii, Chinach, Rosji, Czechach, Niemczech). Po roku 2006 reżyserię spektakli powierzano innym twórcom. I tak spektakl Lailonia (2009 r.) reżyserował Mateusz Przyłęcki, Niewypowiedziane (2011 r.) – Jolanta Denejko, a Hotel Misery deLuxe – Linnea Happonen (2013 r.).
Teatr Kana na Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych dwukrotnie zdobył nagrodę publiczności. Pierwszą uhonorowany został spektakl Geist (Klamra ‘2008), drugą nagrodę zdobyła ciekawa inscenizacja bajek Leszka Kołakowskiego pod tytułem Lailonia (Klamra ‘2010). Debiutem Kany na Klamrze było uznane przedstawienie Noc (Klamra ‘1996). Następne występy to kolejno: Rajski ptak (Klamra ‘2001), J. P. odkrywa Amerykę według Dario Fo (Klamra ‘2002), Psycheros (Klamra ‘2003) i Niewypowiedziane (Klamra ‘2012). W 2013 roku poza konkursem Jacek Zawadzki zaprezentował monodram Moskwa-Pietuszki w reżyserii Zygmunta Duczyńskiego (na Klamrze ‘2009 wyświetlono film z legendarnego przedstawienia Moskwa-Pietuszki). Było to niezwykłe wydarzenie, bowiem od premiery spektaklu minęło ponad dwadzieścia lat. Na Klamrze ‘2014 teatr wystąpił ze zrealizowanym wraz z Krepsko Theatre Group Hotel Misery deLuxe.