DUŻA SCENA
17 marca (wtorek)//godz. 19:00
Teatr Węgajty//Wielogłos
Zespół wykonawców: Paulina Andruczyk, Iza Giczewska, Pamela Leończyk, Iwona Prusko, Wiktoria Rutkowska, Erdmute Sobaszek, Wacław Sobaszek, Barbara Szpunier, Sebastian Świąder, Paulina Miu Zielińska
Autorki masek: Emilia Hagelgazn, Pamela Leończyk, Erdmute Sobaszek, Paulina Miu Zielińska
Teksty własne; cytaty: Iza Alwinger, Eliza Paś, Paweł Demirski, Daria Kozłowska-Wrona, Moti Ashkenazi, Azja Kulpińska, Ferenc Molnár, Sarah Kane, Sonia Kochnowicz, Monika Nowogrodzka, Babilon 13
Piosenki: Frania, Mama boi się wojny, Kura – Paulina Miu Zielińska; U jeziora – motyw tradycyjny, wieś Zubole nad Biebrzą; More love – Shakers song, znaleziony przez Hannah Harvester
Premiera: 18 lipca 2014 r.
W nowym spektaklu wychodzimy naprzeciw aktualnym tematom i aktualnej atmosferze. Jak sama nazwa wskazuje Wielogłos zawiera cały szereg wątków, jednak wszystkie one ogniskują się wokół ważnych wydarzeń: od spalenia warszawskiej Tęczy do dramatycznych wydarzeń na Majdanie i rozpoczęcia wojny w Ukrainie. Poczucie zagrożenia, którego wcześniej nikt się nie spodziewał. Stan psychiczny o niejasnych konturach, jakaś dezorientacja, niepokój. Próbowaliśmy drążyć stan „szoku”, w którym się wszyscy znaleźli. Próbowaliśmy nazywać coś, co jest w powietrzu. Każdy inaczej, szukając najpierw własnego głosu, zakorzenionego w doświadczeniach dzieciństwa, a potem miejsca we wspólnym „teraz”, w zbiorowej kompozycji. Kompozycja miała z założenia nie zacierać różnic, dawać przestrzeń wypowiedziom skrajnym, wzajemnie przeciwnym, niepogodzonym. Wielogłos jest kolażem scen opracowanych w wyniku outsourcingu w przygranicznych obszarach Polski, podczas wypraw Innej Szkoły Teatralnej „Węgajt”.
Wacław Sobaszek
No, i mamy swój „Golgota Picnic”. Oczywiście z zachowaniem proporcji. Ale choć spektakl „Wielogłos” obejrzałam w podolsztyńskich Węgajtach, a nie na wielkim poznańskim festiwalu i choć w naszym widowisku nie ma religijnych odniesień, atmosfera jest podobna. A jest to atmosfera zaniepokojenia światem. Bo gdzieś całkiem niedaleko toczy się wojna, która może zagarnąć i nas. A tymczasem tamta, która zakończyła się prawie 70 lat temu, nadal rzuca swój cień. Człowiek jest okrutny, nie tylko wobec drugiego człowieka, ale także, choć może wybiórczo, wobec zwierząt. Ale dlaczego kura ma mieć mniej praw niż pies czy kot? O tym wszystkim opowiadali na wiejskiej niecodziennej scenie aktorzy Teatru Węgajty.
Ewa Mazgal, „Gazeta Olsztyńska”
Teatr Węgajty został założony w 1986 roku na Warmii, na kolonii wsi Węgajty (gmina Jonkowo), z inicjatywy Erdmute i Wacława Sobaszków. Już pierwsze spektakle grupy, grane w budynku gospodarczym zaadaptowanym na potrzeby teatralne, odsłaniały „świat tradycji wieloetnicznej i multikulturowej”, były też zwiastunem nowego „wiejskiego” nurtu w teatrze alternatywnym. Pierwszym spektaklem zespołu było zrealizowane w 1988 roku przedstawienie Historie Vincenza: historie dziwne, zaśnione, acz niezmiennie wyraźne… O Żydzie, Antychryście i Preoswiaszczennym Metropolicie na motywach Na wysokiej połoninie Vincenza. Kolejne realizacje to: Gospoda ku Wiecznemu Pokojowi (1992 r.) wg historii Magdaleny z Doliny Issy Miłosza oraz Opowieści kanterberyjskie (1996 r.) wg Geoffrey’a Chaucera. Wszystkie spektakle reżyserował Wacław Sobaszek, którego inscenizacje wywołały duże wrażenie na widzach festiwali teatralnych w kraju i za granicą.
W 1994 roku doszło do przeobrażeń wewnątrz zespołu. W ramach Stowarzyszenia Teatr Wiejski „Węgajty” powstała Schola kierowana przez Wolfganga Niklausa. Tworzą ją aktorzy, muzycy, śpiewacy z sześciu krajów europejskich, a jej działalność „skupia się na praktykowaniu chorału gregoriańskiego i konfrontowaniu go z żywą tradycją sakralnego śpiewu” (www.wegajty.pl). Prace w drugim nurcie prowadzone, pod kierunkiem Wacława Sobaszka, realizowane są w ramach Projektu Terenowego, który z kolei „pracuje w obszarze żywych form obrzędowych, jako inspiracji dla teatru” (www.teatrwegajty.art.pl). Od roku 2001 Projekt Terenowy Teatru Węgajty organizuje Festiwal Wioska Teatralna. Przy teatrze funkcjonuje także Inna Szkoła Teatralna, której wypraw rezultatem jest między innymi spektakl Wielogłos.
Projekt Terenowy Teatru Węgajty wystąpił trzykrotnie na Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych. Podczas pierwszej wizyty na Klamrze zaprezentował spektakl Kalevala – fragmenty niepisane na motywach fińskiego eposu (Klamra ‘2000), następnie Synczyznę na podstawie Ślubu i Trans-atlantyku Gombrowicza (Klamra ‘2006) oraz Prolog komedii – sceny między poezją a dokumentem, dla którego podstawą była poezja Wisławy Szymborskiej i spisane wypowiedzi Anny Wojtyniak (Klamra ‘2011).