NOWA SCENA
17 marca (wtorek)//godz. 21:00
UNIA TEATR NIEMOŻLIWY//Aleatorium – Koncert na wizje, 10 instrumentów i niemą śpiewaczkę
Scenografia i wizje plastyczne: Agnieszka Szczepańska
Inscenizacja i muzyka: Bogdan E. Szczepański
Występują: Dorota Anna Dąbek, Agnieszka Szczepańska, Bogdan Szczepański
Premiera: luty 2014 r.
Przedstawienie-performans, o strukturze kompozycji muzycznej, powstałe pod wpływem obrazu świata „Stalkerów”, opisanego przez A. i B. Strugackich. Nie jest to jednak wierna inscenizacja powieści, a jedynie surrealistyczne odbicie procesów tworzenia wizji nierzeczywistych, w strefie plastyki i dźwięku; struktura monotonnych, irracjonalnych zdarzeń w świecie powtarzalnych, minimalistycznych elementów.
Co zaś tyczy „Aleatorium…”, ni to spektakl, ni to instalacja. Kreator ze ściany zbudowanej z elementów w kształcie kostek buduje regularny sześcian. Każda z 64 kostek jest nośnikiem innego dźwięku, po zbudowaniu Sześcianu Regularnego słyszymy utwór kompletny. Wizje zauważane przez demontaż ściany odchodzą ze sceny po stworzeniu Matematycznej Regularności. Warto zauważyć, że odchodzą… nie: nikną, nie: stają się niewidoczne… Odchodzą… Cóż to? Znaczy: mogą znów przyjść? A może: uzyskały wolność, wolną wolę, świadomość? Spektakl jest cały czas udoskonalany. Trzeci rok jego twórca pracuje nad skonstruowaniem właściwego kształtu. Cyzeluje dźwięk, dostraja instrumenty…”
Marek Chodaczyński, praca magisterska o Unii Teatr Niemożliwy
Unia Teatr Niemożliwy powstał w 1997 roku z inicjatywy Marka Chodaczyńskiego (urodzonego w 1954 roku reżysera i animatora kultury), od 1998 roku grupa korzysta z przestrzeni Kuchni Królewskich Pałacu w Wilanowie. Pierwszym spektaklem UTN – od początku działalności określanego jako teatr lalek dla dorosłych – był Dramat niemożliwy Lemerciera de Neuville’a (francuskiego lalkarza drugiej połowy XIX wieku) w reżyserii Chodaczyńskiego. Twórcy Unii w pierwszych latach działalności zrealizowali także: Powtórkę z „Wesela” (2000 r., reż. Chodaczyński), Robinsona Crusoe (2001 r., reż. Dorota Anna Dąbek), Szopkę don Cristobala (2002 r., reż. Wojciech Olejnik). Grupa od początku istnienia organizowała warsztaty teatralno-plastyczne, wystawy malarskie, fotograficzne i scenograficzne, koncerty („Koncerty na Sangórce”) i zajęcia edukacyjne. Od 2006 roku organizuje także Międzynarodowy Festiwal Teatrów Lalek dla Dorosłych „Lalka też Człowiek”, który w 2014 roku odbył się po raz IX. O powołaniu Stowarzyszenia Unia Teatr Niemożliwy, którego prezesem jest Marek Chodaczyński, twórcy pisali – „Stowarzyszenie – bo „stowarzysza” – łączy różne gatunki artyzmu (…). Unia – bo zrzesza różnych twórców, jest nieprzypadkowo „zlepiona” z różnych osobowości, stadiów rozwoju, twarzy, dźwięków, obrazów i kształtów. Teatr – bo teatr to, wbrew nazwie, bardzo tradycjonalny i klasyczny, pozbawiony zapędów do epatowania skandalem i przerysowanymi kontrastami. Niemożliwy – bo jak możliwe może być zestawienie przypowieści biblijnych Kołakowskiego z lalkami albo stolnicą z piaskiem, czy możliwe jest aby dorośli, poważni ludzie robili teatr lalkowy dla równie poważnych i dorosłych?” (www.uniateatrniemozliwy.pl).
Unia Teatr Niemożliwy powraca na Alternatywne Spotkania Teatralne po dziesięciu latach przerwy. Po raz pierwszy na Klamrze grupa wystąpiła ze spektaklem Toporland – suita na Tekturę i Kontrabas (Klamra ‘2001). Zaprezentowane w Od Nowie przedstawienie inspirowane twórczością Rolanda Topora i muzyką J. S. Bacha wyreżyserował Wojciech Olejnik. Drugie z przedstawień zaprezentowanych podczas AST – Opcje życia powstało z inspiracji zbiorem wykładów Leszka Kołakowskiego. Wyreżyserowane przez Marka Chodaczyńskiego przedstawienie zostało pokazane na Klamrze ‘2005.
