15 marca 2010//godz. 20:00//Kobiece narracje w solowych spektaklach polskich tancerek//wykład Julii Hoczyk
Wśród polskich artystów tańca od kilku lat szczególną popularnością cieszą się formy solowe. W tej grupie wyjątkowe miejsce zajmują spektakle tworzone przez kobiety – choreografki i tancerki. Chciałabym zastanowić się, czy ich propozycje w jakikolwiek sposób tematyzują sytuację kobiety-tancerki w życiu społecznym i otoczeniu kulturowym? Czy kobiece sola wyróżniają się odmienną estetyką? Czy zasadne jest mówienie o zjawisku przedstawień kobiecych, które od spektakli „męskich” różni coś więcej niż tylko autorska sygnatura choreografki, a więc biologiczna płeć (pierwszy, powierzchowny poziom interpretacji kobiecości) – problematyka, struktura, perspektywa twórcza, środki ekspresji etc. (poziom drugi)? Najczęściej są to formy pośrednie, w których badanie materii oraz konstytutywnych składników tańca (nurt konceptualny), łączy się ze spojrzeniem na taniec poprzez pryzmat kobiecych doświadczeń i kobiecego ciała, które odzyskują na scenie realność, tak często niwelowaną przez wszechobecne konwencje (również taneczne – spektakle twórczyń trójmiejskich). Artystki na scenie konfrontują się nie tylko z wielorakimi wyobrażeniami i kliszami na temat rozmaitych form tańca i eksplorują zjawisko poruszającego się ciała, lecz również z tymi, które dotyczą kobiecości jako stałej konstelacji cech i znaczeń. Często nie ograniczają się one jednak wyłącznie do analizy negatywnej, lecz proponują coś w rodzaju pozytywnego projektu kobiecości. Ich propozycje to więc nie tylko narracje kobiet, ale także narracje kobiecości, być może rodzaj cielesnego écriture féminine, feminografii, wpisywania kobiecego podmiotu w tekst-taniec, który dla kobiecości szuka możliwości wyrazu poza fallogocentrycznym porządkiem i jego sposobami narracji. Powyższym zagadnieniom przyjrzę się na przykładzie spektakli Iwony Olszowskiej, Joanny Czajkowskiej, Agnieszki Kamińskiej, Katarzyny Pastuszak, Uli Zerek, Anny Haracz, Katarzyny Chmielewskiej, Izabeli Chlewińskiej, Edyty Kozak, Anity Wach, Dominiki Knapik, Małgorzaty Haduch i Ramony Nagabczyńskiej.
Julia Hoczyk to absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (praca magisterska o japońskim tańcu buto) oraz „pedagożka” tej uczelni. Redaktorka „Sceny” i sieciowego miesięcznika „Kultura Enter”. Ponadto publikowała na wortalu taneczno-teatralnym NowyTaniec.PL, w „Teatrze”, „Opcjach”, „Didaskaliach”, „Tygodniku Powszechnym”, „Twórczości”, kwartalniku „Taniec” i kwartalniku „Fragile”. Zajmuje się krytyką teatralno-taneczną oraz poszukiwaniami antropologicznymi w teatrze i tańcu. Stara się łączyć podejście teoretyczne z praktycznym, jako dwa uzupełniające się aspekty refleksji nad rzeczywistością oraz niekończącego się procesu samopoznania.