7 kwietnia (czwartek) / 21:00
"Tańcz"
Twórcy: A3Teatr
scenariusz, reżyseria: Dariusz Skibiński
muzyka: Targanescu
scenografia i światło: Ann Karin Myklebostadt
obsada: Grażyna Tabor, Paulina Szczęsna, Paulina Staniaszek, Henriette Blakstad, Blandine Potiron, Dariusz Skibiński, Henning Farner, Bartłomiej Ostapczuk, Maciej Zakrzewski
Porządek – Chaos. Przedmiot – podmiot. Mężczyzna i kobieta. To próba stworzenia, wykreowania kategorii i związków. Próba sił i wtłoczenie „światów" w tor ludzkiej logiki.
To nie jest królewski dramat, to dramat przeciętnego człowieka. Jakże rzadko czujemy się tak przeciętni, a jednocześnie tak śmiesznie wspaniali. Kunsztownym uderzeniem na wysokości piersi wprawić się w ruch, wzbraniając się przed banalnym dotykiem. Każdy próbuje zająć korzystną pozycję. Orkiestra na pozycji… Uderzenie w innym kierunku obwieszcza światu gotowość z patosem, a jak inaczej… Zanim zabierzemy się do wybranej przez siebie damy, przyjęcie staje się świętem małostkowych emocji, a lawina niezręczności – skalą świata. Na koniec spada lawina najrozmaitszych kalamburów i pośledniejszych wypadków rozmazuje ostrość. To trwa tylko moment. Muzyka przywraca ostrość a jednak czasem wypadasz z gry, choć tylko na takt. Takt w takt. Krok, subtelny gładki. Chopin, tango, szmer. Krok to tylko kolejna iluzja. Nasza wyobraźnia ponosi kolejną sromotną klęskę.
Liczy się tylko orkiestra… rytm odtwarzany z pamięci. Odtwarzać rytm. Dostosować się do jej zawodności i kaprysów, do przenikania się planów i sytuacji do zapisu pamięci. Żyjemy a może żyliśmy? Jesteśmy a może byliśmy? Pamięć męczy się, niszczeje jak metal. Jak połączenie wstrząsająco intymnych znaków i obnażonych zwykłych gestów, znaków zapadłych w pamięć. Orkiestra gra jak zawsze – od zawsze. Tango, spotkanie – to dwa światy. Spotykamy się my i oni. Ciemność, coś tam stoi na warcie – w tańcu się nie rozmawia. Rozmowa w tańcu nie ma sensu.
Po prostu tańcz…
A3Teatr nie posługuje się tekstem, choć ten czasami pojawia się. Nie jest teatrem tańca, a jednak ruch łączy z muzyką. Nie jest pantomimą, a gloryfikuje gest. Nie trzyma się linearnych historii, a aktorów wiąże siatką wzajemności; wodzi na pokuszenie humoru i zasępienia, przerysowania zwyczajności, groteski i absurdu. Przetwarza codzienność tworząc z niej kod rytuałów, niezależnych aktów, które układają się na scenie w kolejne odsłony, sekwencje. Widzom pokazuje kalejdoskop obrazów – dynamicznych i statycznych, ostrych i rozmazanych wrażliwością. Nie nazywa rzeczy do końca, pozostawia tę sferę odbiorcy.
Premiera: 15 października 2021