14 marca//godz. 19:00 // Teatr KANA i Theatre KREPSKO Group/Hotel Misery deLuxe
Reżyseria: Linnea Happonen//Scenografia: Andrea Szakál//Muzyka: Mayim Alpert// Występują: Bibianna Chimiak, Linnea Happonen, Dariusz Mikuła, Karolina Sabat, Piotr Starzyński, Jiŕί Zeman
premiera: 6 grudnia 2013
Witamy w sławnym niegdyś Hotelu Misery deLuxe, oferującym swym gościom unikalny widok na morze straconych nadziei, minionych miłości i radości. Każdy stworzony z pasją pokój wyposażono w telewizor, smutną klimatyzację i wesołą obsługę hotelową. Pokoje w hotelu urządzone zostały wyłącznie słodkimi łzami, śladami miłości i cieniami przelotnych związków. Naszym gościom gwarantujemy niezapomniany pobyt z dala od domu oraz doskonałą październikową pogodę, również w lipcu. Zapraszamy do rozkoszowania się pięciogwiazdkowym dramatem w dwugwiazdkowej cenie. W dni deszczowe atrakcyjne zniżki. Czekamy na Ciebie. Specjalność sezonu: utracona chwała i stałe zachmurzenie.
Teatr Kana
Menedżer recepcji: Linnea Happonen / Obsługa hotelowa: Bibianna Chimiak, Dariusz Mikuła, Karolina Sabat, Piotr Starzyński, Jiří Zeman / Pokojówka: Andrea Szakál / Muzyka hotelowa: Mayim Alpert / Elektryk hotelowy: Kauri Klemer / Współkonserwacja: Teatr KANA & KREPSKO / Inni współpracownicy sezonowi: Janina Chimiak, Barbara Cieśluk, Grygierowie, Philip Holm, Agnieszka Miluniec, Krystyna Mruk, Ville Niska, Maciej Osmycki, Patrik Sedlák, Lukáš Teklý, Tony Wallius, Piwnica Kany
„Bohaterami spektaklu są goście tytułowego hotelu: kobieta grająca ze sobą w szachy, mężczyzna układający wieżę z klocków, para bezmyślnie wpatrzona w telewizor, trójnoga blondynka flirtująca z biznesmenem, bez przerwy podpisującym nowe dokumenty, zobojętniały na rzeczywistość recepcjonista. Wszystkie te postaci łączy rozpaczliwa, mniej lub bardziej maskowana samotność, potrzeba bliskości z drugim człowiekiem, poczucie braku szczęścia. „Hotel Misery de Luxe” nie tworzy jednolitej całości – to bardziej cykl zmieniających się obrazków. Mają, co prawda zaznaczony umownie początek i koniec, ale odkrycie wszystkich sensów tej opowieści, twórcy przedstawienia zostawili widzowi. Ta niejednoznaczność to jeden z największych atutów tego interesującego teatralnego spotkania”.
Katarzyna Stróżyk, Samotność de luxe, „Kurier Szczeciński” 9 grudnia 2013 r.
Teatr Kana powstał w 1979 roku z inicjatywy Zygmunta Duczyńskiego – zmarłego w 2006 roku reżysera i inicjatora wielu przedsięwzięć grupy. Od momentu powołania zespołu Duczyński wraz z teatrem zrealizował między innymi: Spektakl (1979), Abandon (1981), Księgę o życiu, śmierci i twórczości Osipa Mandelsztama" (1982), przedstawienie uliczne Bezsenność (1987), Moskwę-Pietuszki (1989), Noc (1993), Szlifierzy nocnych diamentów (1997), J.P. odkrywa Amerykę(2000), Rajskiego ptaka (2000) czy Miłość Fedry (2002). Założyciel teatru Kana prowadził autorski Ośrodek Teatralny, był dyrektorem artystycznym Festiwalu Artystów Ulicy oraz Międzynarodowych Spotkań Teatralnych „Okno”. Współpracował z innymi polskimi grupami alternatywnymi: Teatrem Ósmego Dnia, Teatrem Provisorium, Grupą Chwilową, zespołami muzycznymi (Kwartet Jorgi, Dikanda) i międzynarodowymi ośrodkami teatralnymi (Ośrodek Grotowskiego we Wrocławiu, Schloss Broellin).
Spektakle Teatru Kana były realizacjami wizji reżysera. Zygmunt Duczyński był inicjatorem wszystkich przedsięwzięć i po jego śmierci teatr zdaje się wciąż poszukiwać własnych tematów i form wyrazu. W jego przedstawieniach przewijały się rozmaite inspiracje literackie, ze szczególnym miejscem Wieniedikta Jerofiejewa, którego teksty wystawione zostały dwukrotnie: jako Moskwa-Pietuszki oraz Noc. Z tymi też spektaklami teatr występował na festiwalu w Edynburgu. Sam Duczyński tak opisywał fascynację rosyjskim autorem: „To jest przede wszystkim dla mnie bliski pisarz. Odczuwam pewne pokrewieństwo doświadczeń, choćby w jego mocowaniu się z bólem czy sposobie, w jaki o tym opowiada. Jego dramatyczna rozgrywka z pokusą samowyniszczenia – mówię o alkoholu – ta jego wielka emocjonalna skala: od anegdoty do metafizyki, od obscenów po napięcia religijne, od trwogi do śmiechu. […] Jerofiejew jest pisarzem sprzeczności. Z jednej strony drapieżny, bluźnierczy prorok, z drugiej – poeta poszukujący czułości, z troską pochylający się nad człowiekiem”. Po roku 2006 reżyserię spektakli powierzano innym twórcom, którzy w znaczący sposób odchodzili od estetyki Duczyńskiego. I tak spektakl Lailonia (2009) reżyserował Mateusz Przyłęcki, a Niewypowiedziane(2011) – Jolanta Denejko.
Teatr Kana siedmiokrotnie występował na Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych i – jako jedyny spośród teatrów przyjeżdżających do Od Nowy – dwukrotnie zdobył nagrodę publiczności. Pierwszą uhonorowany został spektakl Geist (Klamra ‘2008), drugą nagrodę zdobyła ciekawa inscenizacja bajek Leszka Kołakowskiego pod tytułem Lailonia (Klamra ‘2010). Debiutem Kany na Klamrze było uznane przedstawienie Noc według Wieniedikta Jerofiejewa (Klamra ‘1996). Następne występy to kolejno: Rajski ptak (Klamra ‘2001), J. P. odkrywa Amerykę według Dario Fo (Klamra ‘2002), Psycheros (Klamra ‘2003) i Niewypowiedziane (Klamra ‘2012). W 2013 roku poza konkursem Jacek Zawadzki zaprezentował monodram Moskwa-Pietuszki na podstawie powieści W. Jerofiejewa w reżyserii Zygmunta Duczyńskiego. Było to niezwykłe wydarzenie, bowiem od premiery spektaklu minęło ponad dwadzieścia lat.