18 marca (sobota)//godz. 20:00
Teatr KANA//„Projekt: Ojciec"
REŻYSERIA: Mateusz Przyłęcki
SCENARIUSZ: na podstawie tekstów Tomasza Kwaśniewskiego („Dziennik ciężarowca”, „Dziennik taty”, Wydawnictwo WAB), Huberta Pełki (tatakarola.blogspot.com), Macieja Mazurka (zuchpisze.pl), Tomasza Bułhaka (tatawbudowie.pl, „Tata w budowie”), Pawła Klimczaka (wawrzyniec.blox.pl), tęczowy.blog.onet.pl, Iana Bruce'a („Jak być wspaniałym tatą”)
TŁUMACZENIE: Tomasz Illg, Wydawnictwo Vesper, Mateusz Przyłęcki
OBSADA: Tomasz Grygier, Krzysztof Sanecki, Piotr Starzyński
MUZYKA: Michał Sarapata, Zespół
PREMIERA: 30 września 2016, Ośrodek Teatralny Kana w Szczecinie
Scenariusz „Projektu: Ojciec” jest kompilacją tekstów ojców, którzy piszą blogi i książki na temat ojcostwa oraz autorskich tekstów aktorów – ojców biorących udział w spektaklu. Opowiada on o tym, jak młodzi mężczyźni odnajdują się dzisiaj w roli ojców, co daje im doświadczenie ojcostwa, czy i w czym różnią się od swoich partnerek w podejściu do wychowywania dzieci, czy udaje im się godzić obowiązki rodzicielskie z zarabianiem na utrzymanie rodziny. Artyści przyglądają się oczekiwaniom wobec ojców (ze strony ich rodzin i społeczeństwa) i zastanawiają się, czy ojcowie są w stanie im sprostać. W przedstawieniu pojawia się również temat praw ojca (Czy są sytuacje, w których ojcowie są traktowani inaczej niż matki? Czy państwo wspiera ojców w realizowaniu ich obowiązków rodzicielskich?).
„Projekt: Ojciec” jest kontynuacją pokazywanego w ubiegłym roku na Klamrze „Projektu: Matka” – spektaklu, który ukazuje doświadczenia rodzicielstwa z perspektywy mam. W trakcie rozmów z publicznością okazało się, że istnieje zapotrzebowanie na opowiedzenie o doświadczeniu bycia rodzicem z perspektywy młodych ojców.
„Chcieliśmy, żeby spektakl „Projekt: Ojciec” oraz towarzyszące mu warsztaty i spotkania pomogły oswoić przyszłych ojców z doświadczeniem ojcostwa oraz stały się wsparciem dla mężczyzn, którzy są już ojcami i na co dzień doświadczają różnych trudności z tym związanych. Chcieliśmy również uświadomić i uwrażliwić społeczeństwo na istotne tematy związane z ojcostwem oraz upowszechniać pozytywne wzorce świadomego, zaangażowanego ojcostwa” – piszą twórcy.
Z recenzji:
Ojciec ze spektaklu to everyman, nie żaden awangardowy rewolucjonista czy prorok „nowego tacierzyństwa”. Dzięki temu może przemówić do innych zwykłych facetów (jeśli tylko temat zainteresuje ich na tyle, żeby przyszli na spektakl). Bo tata to rzeczywiście ważna postać w życiu każdego człowieka, podobnie zresztą jak mama. A lukrowanie tacierzyństwa może być pożytecznym działaniem – nic tak nie zachęca panów do wzięcia w czymś udziału, jak wizja zabawnej przygody.
Joanna Ostrowska, teatralny.pl
Teatr Kana powstał w 1979 roku z inicjatywy Zygmunta Duczyńskiego – zmarłego w 2006 roku reżysera i inicjatora wielu przedsięwzięć grupy. Początkowo zespół działał jako teatr studencki, potem stopniowo uzyskiwał coraz większą dojrzałość artystyczną i samodzielność organizacyjną. Od momentu powołania zespołu Zygmunt Duczyński wraz z teatrem zrealizował między innymi: „Spektakl” (1979 r.), „Abaddon” (1981 r.), „Księgę o życiu, śmierci i twórczości Osipa Mandelsztama” (1982 r.), przedstawienie uliczne „Bezsenność” (1987 r.), „Moskwę-Pietuszki” (1989 r.), „Noc” (1993 r.), „Szlifierzy nocnych diamentów” (1997 r.), „J.P. odkrywa Amerykę”(2000), „Rajskiego ptaka” (2000 r.) czy „Miłość Fedry” (2002 r.). Przełomowe dla istnienia Kany znaczenie miały dwa przedstawienia na podstawie twórczości Wieniedikta Jerofiejewa: „Moskwa–Pietuszki” (1989 r.) i „Noc” (1993 r.), który to spektakl zdobył w 1994 roku nagrody First Fringe i Critics Award na Światowym Festiwalu Sztuki w Edynburgu. Zespół wielokrotnie brał udział i zdobywał nagrody we wszystkich ważniejszych festiwalach teatrów poszukujących i festiwalach sztuki zarówno w kraju, jak i poza jego granicami (w Ameryce, Japonii, Chinach, Rosji, Czechach, Niemczech). Po roku 2006 reżyserię spektakli powierzano innym twórcom. I tak spektakl „Lailonia” (2009 r.) reżyserował Mateusz Przyłęcki, „Niewypowiedziane” (2011 r.) – Jolanta Denejko, a „Hotel Misery deLuxe” – Linnea Happonen (2013 r.).
Teatr Kana na Alternatywnych Spotkaniach Teatralnych trzykrotnie zdobył nagrodę publiczności. Pierwszą uhonorowany został spektakl „Geist” (Klamra ‘2008), drugą nagrodę zdobyła ciekawa inscenizacja bajek Leszka Kołakowskiego „Lailonia” (Klamra ‘2010), trzecią „Projekt MATKA” (Klamra ‘2016), którego tegoroczny spektakl jest kontynuacją. Debiutem Kany na Klamrze było uznane przedstawienie „Noc” (Klamra ‘1996). Następne występy to kolejno: „Rajski ptak” (Klamra ‘2001), „J.P. odkrywa Amerykę” według Dario Fo (Klamra ‘2002), „Psycheros” (Klamra ‘2003) i „Niewypowiedziane” (Klamra ‘2012). W 2013 roku poza konkursem Jacek Zawadzki zaprezentował monodram „Moskwa-Pietuszki” w reżyserii Zygmunta Duczyńskiego (na Klamrze ‘2009 wyświetlono film z legendarnego przedstawienia „Moskwa-Pietuszki”). Było to niezwykłe wydarzenie, bowiem od premiery spektaklu minęło ponad dwadzieścia lat. Na Klamrze ‘2014 teatr wystąpił ze zrealizowanym wraz z Krepsko Theatre Group „Hotel Misery deLuxe”, zaś w 2016 r. pokazał „Projekt: Matka”.
www.kana.art.pl