TEATR ÓSMEGO DNIA / „Portiernia (Wersja druga)”

2 kwietnia (sobota) / 19:00
"Portiernia (Wersja druga)"

Twórcy: Teatr Ósmego Dnia

reżyseria: zespołowa
muzyka: Arnold Dąbrowski
scenografia i światło: Jacek Chmaj
obsada: Ewa Wójciak, Adam Borowski, Tadeusz Janiszewski, Marcin Kęszycki, Janusz Stolarski

Jesteśmy portiernią.Portiernią czyli przedsionkiem do lepszego świata.W spektaklu pytamy o to w jaki sposób pełnimy tę rolę.Czy pamiętamy własne doświadczenia tułaczy,czy mamy empatię i czułość , czy też jesteśmy bezwzględnymi selekcjonerami.Czy zachłyśnięci sukcesem i dobrobytem pilnie strzeżemy naszych granic i  szlabanów i czy naprawdę jesteśmy przekonani ,że po Groznym i Srebrenicy,po Charkowie i Mariupolu nieszczęście nie nadejdzie pod nasz dom…

Ten poruszający, bardzo mocny wizualnie spektakl dotyka problemów, które wciąż pozostają aktualne: naszej ksenofobii, nietolerancji, niepamięci oraz pogardy dla biednych i wykluczonych.
Kiedyś my jako całe społeczeństwo, (także my, jako zespół), doświadczaliśmy życia w biedniejszej, „gorszej” części świata. Myśleliśmy, że to doświadczenie uczyni nas wszystkich wrażliwszymi dla spraw imigrantów, którymi też byliśmy i sprawi, że otworzymy serca dla tych, którzy dziś żyją za „żelazną” kurtyną . Ale tak się wtedy nie stało, a dziś jest jeszcze trudniej…

Teatr Ósmego Dnia powstał w 1964 roku wieku jako alternatywny, niezależny, zaangażowany, antysystemowy teatr studencki. Grupę tworzą: Ewa Wójciak, Adam Borowski, Tadeusz Janiszewski i Marcin Kęszycki. Teatr Ósmego Dnia zaliczany jest do legend polskiego teatru alternatywnego. Ósemki wsławiły się ważnymi spektaklami w duchu opozycyjnym tworzonymi w czasach PRL-u. Do najważniejszych zaliczyć należy: „Musimy poprzestać na tym, co tu nazywano rajem na ziemi…?” (1975), „Ach, jakże godnie żyliśmy” (1979), „Więcej niż jedno życie” (1981), „Raport z oblężonego miasta” (1983). Zaangażowanie polityczne teatru wywołało represje ze strony władz, zespół został rozwiązany (1985), artyści teatru mogli wrócić do Polski dopiero po roku 1989, kiedy możliwe było kontynuowanie działalności. Teatr zyskał ogromne uznanie również za granicą, poza Europą wystąpił w Meksyku, Kolumbii, Brazylii, Wenezueli, Singapurze czy Korei Południowej. Uhonorowany był też wieloma nagrodami, w tym prestiżową Fringe First na festiwalu w Edynburgu (1985 r.).