15 marca 2003//godz. 19:00//Teatr PROVISORIUM I KOMPANIA „TEATR”//Sceny z życia Mitteleuropy
reżyseria: Janusz Opryński i Witold Mazurkiewicz
scenariusz: Janusz Opryński, Jacek Brzeziński, Witold Mazurkiewicz, Jarosław Tomica, Michał Zgiet
scenografia: Jerzy Rudzki
muzyka: Borys Sommerschaf
konsultacja literacka: Piotr Kłoczowski
światło i dźwięk: Jan Piotr Szamryk
scenografia: Grzegorz Wójcik, Jerzy Wójcik
obsada: Jacek Brzeziński, Witold Mazurkiewicz, Jarosław Tomica, Michał Zgiet
premiera: październik 2001
scenariusz: Janusz Opryński, Jacek Brzeziński, Witold Mazurkiewicz, Jarosław Tomica, Michał Zgiet
scenografia: Jerzy Rudzki
muzyka: Borys Sommerschaf
konsultacja literacka: Piotr Kłoczowski
światło i dźwięk: Jan Piotr Szamryk
scenografia: Grzegorz Wójcik, Jerzy Wójcik
obsada: Jacek Brzeziński, Witold Mazurkiewicz, Jarosław Tomica, Michał Zgiet
premiera: październik 2001
Teatr Provisorium założony w 1971 r. w Lublinie przez grupę studentów polonistyki. Jeden z najważniejszych teatrów studenckich lat 70. Swoje spektakle prezentował w kraju i za granicą (Włochy, Belgia, Niemcy, USA). Od 1975 r. kierowany przez Janusza Opryńskiego zdobywał liczne nagrody m.in. Fringe First w Edynburgu (1992, 2001). Od 1996 r. Provisorium współpracuje z Kompanią „Teatr” – przygotowali razem Koniec wieku (1996), Ferdydurke(1998).
Kompania „Teatr” założony przez trzech absolwentów Wydziału Lalkarskiego Warszawskiej PWST: Witolda Mazurkiewicza, Jarosława Tomicę, Michała Zgieta. Początkowo był to teatr prywatny, później miejski.
Ze współpracy dwóch teatrów zrodził się spektakl Sceny z życia Mitteleuropy, poszukujący odpowiedzi na pytanie o tożsamość współczesnego człowieka.
Ze współpracy dwóch teatrów zrodził się spektakl Sceny z życia Mitteleuropy, poszukujący odpowiedzi na pytanie o tożsamość współczesnego człowieka.
Podoba mi się konwencja stylistyczna lubelskich teatrów, trudna, z początku odpychająca forma, z pomocą której chcą zadać kilka niewygodnych pytań. Wbrew pozorom nie chodzi im wcale o to, czym jest człowiek postawiony wobec własnego ciała. (…) Człowiek jest nie do zniesienia – jako forma, jako istota, jako odbicie Stwórcy.(…)
Wykorzystując opowieść Musila jako pretekst, spektakl próbuje dać diagnozę współczesności. Nic nie mówi się tutaj wprost, nie ma łatwych recept, złudnych analogii. Zostają pod powiekami kolczaste, raniące oczy obrazy i gorzka, paląca niechęć do wszystkiego, co ludzkie.
Łukasz Drewniak, „Przekrój” 2001
Łukasz Drewniak, „Przekrój” 2001